Różne źródła światła na monotonię życia.

Cześć, cześć :).

Monotonia życia. Co to stwierdzenie tak właściwie znaczy? Codzienne wykonywanie tych samych czynności, jednakowy styl myślenia, podobne sytuacje i symultaniczne reakcje. Gdzie w tym miejsce na to „coś” ? Niezależnie czym to owo dla ciebie jest, jakieś miejsce mieć musi. Coś, co daje promyk nowości, zew ożywienia. Czasem jest "to" niczym laser, który wyraźnie kroi naszą rzeczywistość, skupiając jednocześnie bardzo wielkie natężenie na bardzo małym punkcie. Przykładem może być jakaś niemiła bądź też miła uwaga skierowana w naszą stronę, uderzająca w konkretne miejsce np. którąś z naszych wad bądź zalet („Dlaczego się obijasz?” , „Genialnie to zrobiłeś, masz do tego predyspozycje”). Wtedy pojawia się takie światełko „aha, kolejna osoba to potwierdza”, zastanawiamy się i przez pewien czas rozmyślamy nad tym. Nasza sytuacja nie będzie już taka sama, jak przed wypowiedzeniem uwagi, bo gdy następnym razem będziemy robić to „coś” za co zostaliśmy skarceni lub pochwaleni będziemy to mieć przed oczyma („Nie chcę się znów obijać, bo będą mnie pytać dlaczego to robię i nie dadzą mi spokoju” , „Zrobię to najlepiej jak umiem, ponoć mam do tego predyspozycje”). I tylko od nas zależy jak wykorzystamy „to” dozmodyfikowania naszego podejścia do wykonywania „tego”. Trochę zawile ale myślę, że wiecie co mam na myśli.

Czasem jest to po prostu strumień światła, bardziej rozproszony na całości, już nie skupiony na jednym punkcie. Przykładem może być trudne doświadczenie, które będzie dane nam przeżyć. Dajmy na to uczestnictwo w wypadku samochodowym. Przeżyłeś. Przewieziono cię jednak do szpitala z jakimiś tam urazami. Po jakimś czasie doszedłeś do siebie. Czy jesteś do końca tą samą osobą, co przed wypadkiem? Z grubsza tak ale; po pierwsze (wiadomo, że każdy to przeżywa inaczej, ale weźmy pod uwagę jakiś tam przypadek) : boisz się ponownie siąść za kierownicą, masz wstręt do alkoholu <bo wypadek był z tego powodu>, widzisz jak kruche, a zarazem cenne jest życie (kruche, bo niewiele brakowało, centymetry wręcz, a cenne, bo widzisz jak martwili się twoi bliscy, gdy ty leżałeś w szpitalu), widzisz więc jak bardzo jesteś kochany i doceniany, może odbyłeś parę szczerych rozmów z najbliższymi na które czekałeś latami, umiesz cieszyć się z małych rzeczy (chociażby z tego, że nie musisz już jeść tego okropnego szpitalnego żarcia) itp, itd. Po dawce takiego „światła” myślenie, reagowanie, styl życia pod pozorami takosamości <fajne słowo wiem> jest w gruncie rzeczy zupełnie inne.
    
Taki przypadek jest mniej powszechny ok, ok. Ale są też „światła” codzienne, na przykład film, który tobą wstrząsnął  lub wypowiedź osoby, której nie znałeś osobiście <nie skierowana wprost do ciebie, ale do tłumu np. przemówienie jakiegoś znanego mówcy>. Mimo, że do zbiorowości, to jednak dotknęło indywidualnie. Takich przykładów można by było mnożyć w nieskończoność, myślę, że wiecie o co chodzi.

I w końcu jest to Słońce. Mało, że daje światło; dostarcza jeszcze ciepło i posiada w sobie niezwykłe pokłady energii. I bez kitu, ale nic tu lepszego nie wymyślę, jak fakt iż takim „Słońcem” jest tylko i wyłącznie Bóg. Łączy w sobie wszystko; jest laserem- tnie nasze serca, uderza w czułe miejsca, wskazuje gdzie są błędy; jest światłem – oświetla nasze myśli, ukazuje to co jest prawdziwe i dobre, pozwala oddzielić ułudę <która tak często krzyczy „moi jesteście”> od rzeczywistości <wolność!>  .I jest Słońcem, niewyczerpalną energią, którą nas obdarza, z której czerpiemy. Jest niegasnącym życiem <tak tak wiem że Słońce- gwiazda kiedyś zgaśnie, to porównanie niedoskonałe, nie ma doskonalszego jak to, że Bóg to Bóg lub Bóg to Miłość>. Jest promieniami, które do nas docierają, jeśli mu na to pozwolimy i nie skryjemy się pod metaforycznym parasolem. Jest ciepłem nieustannym. I po prostu jest. Zawsze. Nawet gdy się przed nim chowamy. Nawet gdy smarujemy się „kremem z filtrem” w postaci wymówek. Nawet jeśli go nie widzimy. Przecież, jeśli Słońce jest za chmurami to nie oznacza, że go nie ma. Przecież jeśli jest noc to nie oznacza, że Słońce zgasło. Ono jest, cały czas kieruje ku nam swe promienie, nie przestaje grzać i dobrze, bo bez Słońca zginęlibyśmy. Bóg jest.

I działa w codzienności. Zmienia rutynę, nakierowuje myślenie, uprawdziwia <kolejne fajne słowo> nasze reakcje <i relacje też>. Jak? Pozwól Mu. Daj mu się. Pozwól by działał. Zaufaj, że zna Cię lepiej niż ty, wiedział o Tobie nim się urodziłeś. Daj się pokierować. Słuchaj. Interpretuj. Żyj .

Wiem, wiem – ogólniki powiecie. Ktoś kiedyś powiedział, że słowa pouczają, a przykłady pociągają. Rozejrzyj się wokół. Co widzisz? A raczej kogo widzisz? Widzisz dobrych ludzi; sąsiadkę, która pomaga bezdomnemu, sąsiada, który jest wolontariuszem w domu opieki społecznej, koleżankę, która pomaga słabszym w nauce i daje darmowe korepetycję, kolegę, który zawsze umie pocieszyć. Zastanawiasz się nad tym, zostaje ci to w pamięci, zatrzymujesz? Czy raczej popatrzysz, odchodzisz i zapomnisz? A gdy widzisz zło; pijaństwo, awantury, kradzieże – roztrząsasz kilka następnych dni i opowiadasz wszystkim wokoło. A o dobru opowiadasz? Czego jest więcej? Tego co jest, czy tego co się pokazuje? Patrz na dobre przykłady, dostrzegaj dobro w drugim człowieku, dostrzegaj to jak ktoś oddaje siebie drugiemu. Umiesz się oddać drugiemu bezinteresownie? Umiesz czerpać dobro od dobra? I tak wracając do naszego Słońca – Bóg oddał się każdemu z nas w całości, dla naszego większego, nieskończonego dobra. Czy człowiek potrafi Mu się oddać w swym całym, ziemskim życiu.. Może warto po prostu powiedzieć „Zrobię to… bo Ci wierzę. Nie rozumiem Twojego planu, ale skoro tak ma być, to ok.” – na tym według mnie polega „danie się Bogu” i „pozwolenie mu na działanie”, a także „zaufanie, że zna mnie lepiej.” Wtedy wszystko staje się łatwiejsze, a niewiadome zaczynają być fascynujące. I to jest takie... !!!

***

A z początku nie miałam o czym pisać haha; siadłam przed włączonym Wordem, wpisałam pierwsze słowa "Monotonia życia" i dalej już poleciały rozmyślania, sama nawet tego nie podejrzewałam ile we mnie siedzi niewypowiedzianych zdań. Tak, czy inaczej miło się tym z Wami podzielić :).

A Wy jakie macie sposoby na monotonie życia, jak ją przełamujecie, jakie sytuacje zmieniły Wasze myślenie? Jestem ciekawa ^^.

Trzymajcie się!

Paaaaa! :*