Też byłam w tym miejscu. Ludzie widzieli we mnie radosną osobę. Bo tę chcieli widzieć. W innych zaś kręgach widzieli po prostu "dziwną". Nie zwracali uwagi na to, że znacznie częściej bywałam po prostu smutna. Ignorowali to. Zbywali półsłówkami. Nie traktowali serio mojej melancholii. Przez wiele, wiele lat byłam pozostawiona sama sobie. Na oko widać było, że coś jest ze mną nie tak, w różnych sytuacjach się to przejawiało. Ale najczęściej (poza pewnymi nielicznymi wyjątkami) spotykałam się z obojętnością. Nikt nie chciał pobyć obok mojej Głębi. Nie oceniam. Może ze strachu, może z niewiedzy, może z ignorancji. To nie istotne.
Bałam się poprosić o pomoc. Bez sensu. Ty się nie bój.
To już za mną. Wyszłam na prostą. Jestem autentycznie szczęśliwą, radosną, pełną życia osobą. Jestem prawdziwą sobą. Czyli tą, którą zawsze chciałam być. Siedziała ona we mnie, ale coś blokowało, nie mogła wydostać się na zewnątrz. Tylko w pewnych sytuacjach dawała o sobie znać. Na co dzień się ukrywała.
Ale na tym nie mogę poprzestać. Muszę pamiętać o osobach, które są jeszcze na tym wcześniejszym etapie. Muszę wytężyć wzrok i być czujną, by nie przegapić. Samotność jest cicha i niepozorna, tak łatwo, poprzez bycie zajętym własnymi sprawami, rozmową, czymkolwiek, nie zauważyć, przeoczyć... Jeśli zapychamy naszą własną Głębię, tylko tym co wygodne, co komfortowe, w czym się dobrze czujemy i nie chcemy za nic tego przerwać, lgniemy do tego, to... możemy przeoczyć niemy krzyk Głębi, która jest tuż obok nas, cicha, przez nikogo niezauważana. Przyzywająca innej Głębi, ale częstokroć nie zdająca sobie z tego nawet sprawy.
Wytęż wzrok i słuch, nie bądź obojętny. Ty masz grono swoich osób, ona nie ma, podejdź, zagadaj, pobądź.
Nie zawsze umiałam nazwać to, co we mnie siedzi po imieniu. Przyzwyczajenie, rutyna robiły swoje. Czasami wypierałam z głowy fakt, że coś jest nie tak, że to życie nie powinno tak wyglądać, że osoby wokół mnie nie powinny mnie tak traktować. To chyba naturalne, że człowiek za wszelką cenę ucieka od tego, co go boli.
Jednakże czekałam, próbowałam, zdobywałam się na odwagę, wychodziłam do ludzi, którzy częstokroć zawodzili moje zaufanie. Starałam się ze wszystkich sił żyć normalnie. Szukałam tej normalności w różnych miejscach.
Wciąż jednak był we mnie jeden postulat "Zwróć na mnie uwagę, zainteresuj się, pomóż, zaakceptuj mnie" (no dobra, to szereg postulatów).
Parę razy nawet spróbowałam nieśmiało poszukać pomocy, ale niewiele z tego wynikło. "Jakie Ty możesz mieć problemy w swoim wieku? Nie, to tak nie wygląda, to co mówisz to wygląda tak..." - mniej więcej.
Wyszłam, wyszłam z tego. Ale cholera, to nie znaczy, że każdy musi przejść taki długi i mozolny proces jak ja. Mógłby on być niesamowicie skrócony, gdyby ludzie - dorośli i nie dorośli , bliscy i dalsi, zauważyli choć jeden z wielu bardzo czytelnych i niepokojących znaków i nie zignorowali. Nie zignorowali, a nawet więcej - wyszli ze swojej strefy komfortu, z myśli "to nie moja sprawa" i wyciągnęli rękę.
Bo wyobraźcie sobie, że to bezbronne dziecko czasami jest tak pokiereszowane, pełne strachu, zrażone, że samo pierwsze nie wyśle jasnego komunikatu "to już przekracza pewne granice".
O jakim okresie w moim życiu mówię? Podstawówka, gimnazjum, początek liceum. Spory okres czasu.
Było grono rodzinne, była szkoła, były różnorakie koła zainteresowań, wspólnoty. Gdzieś tam wszędzie były osoby dorosłe, które rzekomo były "przygotowane" do tego co robią. Ignorancja. A jeśli nie ignorancja, to podejście bez wrażliwości w stylu "e, masz problem, zrób coś z tym!" niemiłym tonem. Tyle to ja wiedziałam, że mam. Ale sama nie potrafiłam nic z tym zrobić.
Do czego dążę? Do tego by jak najmniej osób spotkało to, co mnie spotkało. Czyli brak odzewu.
Bez szczegółów - bo pewne szczegóły zachowuję się tylko dla siebie. Nie zamierzam się żalić, nie zamierzam narzekać na przeszłość. Wszystkie doświadczenia, zarówno te dobre jak i te złe nas kształtują, a właściwie przepracowane dodają siły. Budują niezniszczalność. A jeżeli jeszcze, tak jak w moim przypadku, wchodzi w to wiara, relacja z Bogiem, to już w ogóle; jest to pewnik niezniszczalności. Wiem, że nie umrę na wieki, bo mam życie w Nim. Wiem, że moje życie ma sens. Ponadto mogę i chcę już tu na ziemi budować dobro; trwały, nieprzemijający kapitał. (Czy słowo wierzę wyklucza słowo wiem? Zależy jak na to patrzeć. Nikt jednak nie zabroni mi używać terminologii takiej jakiej chcę. Boską logikę niekoniecznie i nie zawsze da się umiejscowić gdzieś ludzkim uniwersum.)
Ale jeżeli Ty albo ktoś z Twojego otoczenia jest jeszcze na etapie "Niech ktoś się mną zainteresuje, jest źle! Ale prawdziwą mną!" to nie ignoruj tego. Szukaj pomocy tam, gdzie wiesz, że ją dostaniesz. Jeśli nie jest to rodzina, czy przyjaciele, poszukaj wśród zaufanych osób dorosłch lub spróbuj jakiegoś telefonu zaufania, czy idź do psychologa. A jeżeli jest to ktoś z Twojego otoczenia, to wiedz, że jego Głębia przyzywa drugiej Głębi. Osoby, która zasieje dobro, która zauważy, porozmawia, bez niechcianego wypytywania, ale z szczerą intencją pomocy. Z całą delikatnością i z postawieniem się na miejscu osoby samotnej. Czego byś chciał/a w takiej sytuacji? To też zrób drugiemu.
Na prawdę nie trzeba przechodzić tego tak długo i mozolnie jak ja. Przyspiesz sobie lub komuś ten czas. Ja na przykład byłam bardzo poddatna na gesty dobroci i zainteresowania w moją stronę. Gdyby było ich więcej, na pewno miałabym większą siłę i moje życie byłoby o wiele bardziej znośne. Proces przebiegłby szybciej.
No to tyle,
ten post kieruję również do siebie
Ola wytęż wzrok
i Ty też wytęż
Pewnie zastanawialiście się, dlaczego tak często używam w tym wpisie słowa "głębia" i to z dużej litery. Cóż, moją inspiracją była pewna pieśń. Odnosi się ona co prawda do Głębi, którą jest Bóg, ale przecież Bóg jest Miłością i ta Miłość przejawia się w każdym z nas, jeśli pozwolimy Jej na to (nawet nieświadomie). Osoba samotna przyzywa całą sobą miłości, chociaż czasem nie zdaje sobie z tego sprawy, neguje to, blokuje w sobie. Czasami trudno takiej osobie dostrzec wprost Miłość Boga, ale już łatwiej byłoby jej zauważyć miłość płynącą ze mnie, z Ciebie. To tak jak z prądem. Używając go nie widzisz elektrowni, ale widzisz gniazdko. Nie musisz sobie zdawać sprawy z istnienia elektrowni, żeby zauważyć fakt, iż z danego gniazdka płynie prąd i by umożliwił Ci on chociażby naładowanie czegoś.
Dopiero po pewnym czasie myślisz o tym, że właściwie jest ta elektrownia, to jej sprawka. Czasami i gniazdka nie zdają sobie sprawy z istnienia elektrowni;).
Przykład troszku nieidealny, ale myślę, że wiecie o co mi chodzi. A oto ta pieśń, która była moją inspiracją:
Głębia przyzywa głębię hukiem wodospadów
Głębia przyzywa głębię hukiem wodospadów
Kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?
Ujrzę oblicze Boże
Kiedyś więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?
Ujrzę oblicze Boże
Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego
Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego
To już tyle na dzisiaj, mam nadzieję, że cieszycie się z mojego małego powrotu na bloga.
Trzymajcie się
Paaaa!:)
