"Normalność" stojąca w kontrze do odmienności i wymarzonej przyszłości

Za Twoją dzisiejszą "normalność" kiedyś zapłacisz frustracją i żalem do samej/samego siebie. O czym mowa? O podporządkowywaniu się dyktatowi większości, o dążeniu do przeciętności, o chęci bycia za wszelką cenę "takim jak wszyscy", czyli nie wyróżniającym się z tłumu.

Zawsze chciałaś nosić nietypowe stroje. Może trochę przestarzałe, może inspirowane modą z innego kontynentu, może po prostu totalnie szalone, ale... Co powiedzą w szkole? I męczysz się w "modnych ciuchach", gdzie pół miasta chodzi w tym samym. Żal Ci było ścinać włosy, czy uważasz, że wyglądasz głupio w tej grzywce, no ale skoro taka moda... Stop,stop. Nie będziesz się w tym dobrze czuła - to nie Ty. Nawet jak wydasz krocie na to "co noszą wszyscy", to nie będzie pasowało do Twojej osobowości. Dobrze czujemy się tylko w naszym własnym, niekoniecznie modnym akurat stylu. Ja lubię nosić na przykład bluzki/sukienki z koronkowymi rękawami, niezależnie od tego, czy są akurat "na topie". Nie podobają mi się chokery - w życiu nie miałam żadnego na szyi. Kabaretki? Not mine. Bluzy ortalionowe? Nieee. No i te śmieszne klapki... w życiu :P ! Chybabym się załamała, gdybym miała chodzić tylko w tym co modne. Nie neguję wszystkiego - niektóre trendy jak np. żywe kolory, welur, ubieranie warstwami, czy krótsze bluzy mi się podobają. W 2017 roku szalałam na punkcie welurowych koszulek na ramiączkach ubieranych na bluzki z długim rękawem. I nadal - pomimo, że wyszło to już z mody, lubię się tak ubierać. Nie ścięłam włosów półtora roku temu, gdy tyle osób to robiło. Nie miałam wtedy na to ochoty. Może zetnę w tym roku, bo... bo bo bo tak ;).

Nie uczysz się... no to znaczy uczysz się tak trochę, byleby tylko nie zostać określonym "kujonem", no i "dysmózgiem" też nie wypada. To tak na 3, idealnie. Cóż z tego, że gdybyś się przyłożył mógłbyś dostawać spokojnie piątki. Idźmy dalej... no cóż testy nie poszły, idę tam gdzie mnie przyjmą. Później - jakie to beznadziejne, to nie dla mnie! Gdybym się uczył... Matura? Czy ja to zdam... Może i zdałeś, idziesz na byle jakie studia "bo rodzina kazała", płacisz za nie w dodatku. I kończysz na kasie w osiedlowym spożywczaku, wówczas gdy mogłeś być inżynierem. Gdybyś tylko poświęcił trochę więcej czasu na szlifowanie swoich zdolności... gdybyś w ogóle nie dał sobie wmówić "po co to" i że ich nie posiadasz. Gdybyś nie starał się być za wszelką cenę niewyróżniającym się...

Ale po co gdybać? Chyba nie chcesz mieć zmarnowanej przyszłości. No właśnie. A przyszłość zaczyna się właśnie TERAZ. Pewnie już dużo razy to słyszałeś/aś, w różnych programach, gazetach, czy profilach coraz popularniejszych ostatnio trenerów personalnych. Przeczytałeś, poszedłeś/aś dalej, wsjo.
Zobrazuj sobie w głowie szalę. Po jednej stronie postaw ewentualny "sprzeciw społeczeństwa" na Twoją nagłą ambicję, a po drugiej "moja przyszłość" i pomyśl - jeśli będą na Ciebie krzywo patrzeć, bo się wyróżniasz, wychylasz poza szereg- co z tego? Potrwa to jakiś czas, a później się przyzwyczają, za parę lat prawdopodobnie stracisz z nimi kontakt. A Twoja przyszłość? To dziesiątki lat! Tak więc widzisz sam - w co warto inwestować. Za cenę chwilowego bycia "lubianym", "akceptowanym" chcesz zmarnować swoją przyszłość? Zasługujesz na wiele, tylko w to uwierz. Nie musisz mieć tak nudnego życia jak większość. Wystarczy praca połączona - wykorzystywanie i szlifowanie swoich talentów, zdolności. Oni nie mają wiary w siebie, coś im się nie udało lub najczęściej nie chce im się - i w odwecie chcą ściągnąć innych do owej szaro-burej przeciętności. Nie daj się złapać.