O wybaczaniu słów kilka...

 Nie tak łatwo jest przebaczyć, prawda? Zwłaszcza, gdy ktoś wyrządził Ci wielką przykrość. Przez przypadek… to jeszcze jakoś damy radę znieść, ale celowo?” Ho, ho! Nie ma szans!” Niekiedy w głowie, jeśli chodzi o tą osobę, to jesteśmy w stanie wysnuć tylko plan zemsty, ale odpuścić, wybaczyć jej to co zrobiła? Nawet jeśli ta osoba nie poczuwa się do winy i nas nie przeprosiła?

No bo jak przeprosiła… to tu już jest o wiele łatwiej. Widzimy jej skruchę, ta osoba wie, że zrobiła źle. Najlepiej jak postępuje po prostu wobec nas dalej w porządku. Wtedy łatwiej jest zapomnieć, gdy znowu jest dla nas miła i pomaga nam, co wynagradza to zło, które nam kiedyś wyrządziła.

Ale co jeśli ta osoba, która nas skrzywdziła nie wykazuje skruchy, nie rozumie, że zrobiła źle ani nas nie przeprasza?

Robić coś na siłę, wbrew jej woli? Nie. Pojednanie jest możliwe tylko wtedy, gdy chcą tego obie strony. Jednakże przebaczenie możliwe jest zawsze, bo dotyczy ono przede wszystkim nas. Jak to?

Spójrzmy na to; jak zachowuje, czuje się osoba, która żywi do kogoś urazę: ta osoba cierpi, jest pełna nienawiści, nie tylko do oprawcy, ale i do innych osób, które ją otaczają, ciągle sobie przypomina, to co się stało, patrzy na życie przez szaro-bure okulary… i dużo by tu wymieniać. Myślę, że wiecie jak taka osoba się czuje, bo dużo razy nią byliście, ja też.

Przebaczenie jest nie tylko dla drugiej osoby, ale również, a powiedziałabym, że nawet przede wszystkim dla siebie samych. Po co się męczyć, skoro możesz odpuścić, wybaczyć tej osobie, nawet jeśli Cię nie przeprosiła i żyć dalej w spokoju? Nie zadręczać się tym wszystkim… Zapomnieć o tej przykrej sytuacji i żyć dalej ciesząc się z życia.

Ale… jak to zrobić? Jak wybaczyć komuś, kto raz bądź też przez jakiś czas, bądź przez większość życia zatruwał Ci je? Jest to trudne, dość trudne albo cholernie trudne w zależności od wielkości przewinienia. Ale nie niemożliwe. Jeśli chodzi o osoby wierzące, to po prostu prośmy Boga o to, by zmienił nasze serce, dał nam taką wewnętrzną moc, byśmy byli w stanie przebaczyć tej osobie i w końcu osiągnąć upragniony pokój. Raz słyszałam taką historię bodajże o ojcu alkoholiku i o jego synu, który nie był w stanie wybaczyć ojcu tego, co wyprawiał. W końcu jednak, pewnego dnia po adoracji Najświętszego Sakramentu poczuł, że w końcu jego serce wybaczyło ojcu. Pod koniec padły słowa „Bóg jest większy od ludzkiego serca i jest w stanie zrobić z nim rzeczy niemożliwe.” Bardzo mi zapadły w pamięć te słowa. Po pierwsze to;  tylko albo aż wierzyć, że kiedyś będziemy w stanie pomyśleć o tej osobie i nie czuć do niej odrazy lecz spokojną obojętność. Proponuję też, gdy odmawiacie modlitwę „Ojcze nasz” na słowach „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” pomyśleć o tej osobie/osobach, które zraniły nas najbardziej i którym tak trudno nam wybaczyć. 

Jeśli jednak chodzi o osoby niewierzące, tutaj będę pisać „w ciemno”, na wyczucie. Jeśli odrzucacie istnienie Absolutu i jakichkolwiek sił wpływających na człowieka, spróbujcie powtarzać sobie codziennie przed snem i codziennie tuż po obudzeniu „Chcę przebaczyć –X- <tutaj imię tej osoby>  to, że mnie zranił. Pragnę osiągnąć pokój serca, wyzbyć się nienawiści i wszelkich złych uczuć, które zatruwają moje życie. Chcę mieć myśli wolne od uraz, których dostąpiłam/em.” I powtarzajcie to tak długo, przez tyle dni, aż poczujecie, że na myśl o tej osobie czujecie obojętność, że już nie macie jej za złe tego, co zrobiła. Jak już mówiłam tu piszę w ciemno, bo nie wiem jeszcze jak osoby niewierzące czerpią moc do wybaczenia komuś, kto ich nie przeprosił i nie wykazał żalu. Ale wydaje mi się, że ta metoda, którą przedstawiłam może pomóc chociaż trochę.

W tym wpisie skupiamy się w głównej mierze na sytuacjach „ekstremalnych”. Ale niekiedy jest trudno komuś wybaczyć, nawet gdy przeprosił. Chociaż w sumie to zależy od osoby, bo ja, gdy mnie ktoś szczerze przeprasza, prawie że od razu wybaczam, a jak nie, to po krótkim czasie. Jednakże niektórzy mają tak, że długo chowają urazę. Spróbuj więc wtedy popatrzeć na to w ten sposób: ta osoba nas przeprosiła, czyli wie, że zrobiła źle. Może powiedziała tak pod wpływem emocji, a tak naprawdę sądzi wręcz odwrotnie. Przypomnij sobie, że przecież Ty pod wpływem emocji nagadałeś niekiedy różnych głupot. Więc nie ma sensu obrażać się na nią w nieskończoność, bo w przyszłości, jeśli Ty zrobisz coś złego wobec tej osoby, to też z pewnością będziesz chciał/a, żeby ona szybko Ci wybaczyła. 

Rodzice  z reguły wybaczają wybryki ich dzieci i zapominają o nich, a to dlatego, że je kochają. Dlaczego i my mielibyśmy tak nie postępować i wybaczać innym to zło, które nam wyrządzili? Ale bądźmy bardziej hardcorowi w tym wybaczaniu – nie tylko rodzinie i przyjaciołom, ale też znajomym i nieznajomym. Jak szaleć to szaleć ;).

Kiedy dwie osoby chcą się ze sobą pogodzić, wtedy możliwe jest pojednanie – czyli jest dalej między nami tak jak było, a przynajmniej w miarę pozytywnie;  normalnie ze sobą rozmawiamy/żyjemy/spędzamy czas/śmiejemy się razem itp.

Jeśli druga osoba nie chce się pogodzić, wtedy zawsze możliwe jest przebaczenie z naszej strony. Nic na tym nie tracimy (no może oprócz poczucia urazy do drugiej osoby), a jedynie zyskujemy tzw. „święty spokój”.

To tyle na dzisiaj :). Piszcie jak Wy sobie radzicie z przebaczaniem drugiej osobie i czy przychodzi Wam to łatwo, czy też nie.

Trzymajcie się!

Paaaa!:) 

*źr. obrazka - weheartit.com